Ang Dakilang Kapistahan ng Kabanal-banalang Katawan at Dugo ni Kristo, na kilala sa pangkalahatan sa pangalan nitong Latin na Corpus Christi...
Ang Dakilang Kapistahan ng Kabanal-banalang Katawan at Dugo ni Kristo, na kilala sa pangkalahatan sa pangalan nitong Latin na Corpus Christi ("Katawan ni Kristo"), ay isang kapistahan na nagdiriwang ng Tunay na Presensya ni Hesukristo sa Banal na Eukaristiya. Ang pinagmulan nito ay matutunton noong ika-13 siglo, na nag-ugat sa mga personal na pangitain ng isang madasaling madre at nagtapos sa opisyal na pagtatatag nito ng isang Santo Papa.
Ang pinagmulan ng mahalagang kapistahang ito ay mauunawaan sa pamamagitan ng tatlong pangunahing kaganapan:
1. Ang mga Pangitain ni Santa Juliana ng Liège
Ang pangunahing nagtulak para sa kapistahan ay nagmula kay Santa Juliana ng Liège (c. 1193-1258), isang madreng Norbertine sa lugar na ngayon ay Belgium. Mula sa edad na 16, nagsimulang magkaroon si Juliana ng isang paulit-ulit na pangitain tuwing siya ay nagkakaroon ng Banal na Adorasyon sa Eukaristiya. Sa kanyang pangitain, nakikita niya ang buwan sa buo nitong kaningningan, ngunit may isang madilim na guhit na tumatawid dito.
Sa pamamagitan ng panalangin, naunawaan niya na ang buwan ay sumasagisag sa kalendaryong liturhikal ng Simbahan, at ang madilim na bahagi ay nangangahulugan ng kakulangan ng isang partikular na kapistahan na nakatuon lamang sa pagpaparangal sa Katawan at Dugo ni Kristo sa Banal na Sakramento. Bagama't ginugunita ng Huwebes Santo ang pagtatatag ng Eukaristiya, ang diwa nito ay malungkot, sapagkat nalalambungan ito ng nalalapit na Pagpapakasakit at kamatayan ni Kristo. Ipinahiwatig ng pangitain ang pangangailangan para sa isang masaya at nagdiriwang na kapistahan sa labas ng panahon ng Kuwaresma.
Sa loob ng halos 20 taon, inilihim ni Juliana ang mga pangitaing ito. Sa huli, ipinagtapat niya ito sa kanyang kumpesor at sa iba pa, kabilang si Robert de Torote, ang Obispo ng Liège.
2. Lokal na Pagtatatag sa Liège
Nahikayat sa kabanalan ni Juliana at sa teolohikal na katatagan ng kahilingan, nagpatawag si Obispo Robert de Torote ng isang sinodo noong 1246. Iniutos niya na ang kapistahan ay dapat ipagdiwang taun-taon sa kanyang diyosesis. Ang unang pagdiriwang ng Kapistahan ng Corpus Christi ay naganap sa Liège sa taon ding iyon.
Isa sa mga maimpluwensyang tao na nakaalam at sumuporta sa adhikain ni Juliana ay si Jacques Pantaléon, na noong panahong iyon ay Arkideykon ng Liège. Ang kanyang kaalaman tungkol sa debosyon sa Liège ay magiging napakahalaga pagkalipas ng maraming taon.
3. Pagpapatibay ng Santo Papa at ang Himala ng Bolsena
Noong 1261, si Jacques Pantaléon ay nahalal bilang Santo Papa, at ginamit ang pangalang Papa Urbano IV. Habang alam na niya ang pagsusulong para sa kapistahan, isang mahalagang pangyayari ang nakatulong upang mapabilis ang pagtatatag nito para sa pangkalahatang Simbahan.
Noong 1263, isang paring Aleman na nagngangalang Pedro ng Prague (Peter of Prague) ang naglalakbay bilang peregrino patungong Roma. Nagkaroon siya ng mga pagdududa tungkol sa doktrina ng transubstantiation—ang paniniwala na ang tinapay at alak ay tunay na nagiging Katawan at Dugo ni Kristo. Habang siya ay nagmimisa sa Simbahan ni Santa Cristina sa Bolsena, Italya, nagsimulang umagos ang dugo mula sa konsagradong Ostiya sa sandali ng konsagrasyon, na tumulo sa kanyang mga kamay at sa corporal (ang telang patungan sa altar).
Ang pari, na labis na nabagabag, ay iniulat ang pangyayari kay Papa Urbano IV, na noo'y naninirahan sa kalapit na lungsod ng Orvieto. Naglunsad ng imbestigasyon ang Santo Papa, at matapos mapatunayan ang himala, iniutos niya na ang Ostiya at ang corporal na may bahid ng dugo ay dalhin sa Orvieto sa isang maringal na prusisyon. Pinagtibay ng himalang ito sa Eukaristiya ang pananampalataya at pinalakas ang panawagan para sa isang pangkalahatang kapistahan.
Bilang tugon sa mga kaganapang ito, inilabas ni Papa Urbano IV ang papal bull na Transiturus de hoc mundo noong Agosto 11, 1264. Dito, opisyal niyang itinatag ang Dakilang Kapistahan ng Corpus Christi para sa buong Rito Latin ng Simbahan, na ipagdiriwang tuwing Huwebes pagkatapos ng Linggo ng Banal na Santatlo (Trinity Sunday).
Upang mabigyan ang bagong kapistahan ng isang maganda at mayaman sa teolohiyang liturhiya, inatasan ni Papa Urbano IV ang isa sa pinakadakilang isipan ng Simbahan, si San Tomas de Aquino (St. Thomas Aquinas). Binuo ni de Aquino ang Misa at ang Liturhiya ng mga Oras para sa kapistahan, kabilang ang mga tanyag na himno na inaawit pa rin hanggang ngayon, tulad ng Pange Lingua (kung saan ang huling dalawang saknong ay ang Tantum Ergo), Lauda Sion, at O Salutaris Hostia.
Bagama't hindi ito agad na ipinagdiwang sa buong Simbahan pagkamatay ni Papa Urbano IV, muling pinagtibay ang kapistahan ni Papa Clemente V sa Konsilyo ng Vienne noong 1311 at naging isa sa mga pangunahing dakilang kapistahan sa kalendaryo ng Simbahan. Ito ay kadalasang minamarkahan ng mga pampublikong prusisyon kung saan ang Banal na Sakramento ay inililibot sa mga lansangan sa loob ng isang ostensoryo (monstrance).
Tatlong Punto sa mga Pagbasa
1. Ang Pag-aalay ng Tinapay at Alak (o Simpleng Pagkain): Ang lahat ng tatlong pagbasa ay nagtatampok ng paggamit ng payak at abang pagkain bilang pisikal na paraan para sa isang banal na pagkilos. Si Melquisedec ay nagdala ng tinapay at alak, kinuha ni Hesus ang tinapay at ang kalis, at pinarami Niya ang mga tinapay at isda.
2. Ang Sentral na Gawain ng Pagbabasbas at Pasasalamat: Sa bawat salaysay, isang pigurang pari ang nagtatalaga ng handog sa pamamagitan ng isang pagbabasbas. Si Melquisedec, isang pari ng Kataas-taasang Diyos, ay binasbasan si Abram. Si Hesus, ang walang hanggang Dakilang Pari, ay nagpasalamat sa Ama para sa tinapay at kalauna'y binasbasan ang mga tinapay at isda bago ipamahagi.
3. Ang Bunga ng Masaganang Kaloob at Banal na Paglalaan: Ang gawain ng pag-aalay at pagbabasbas ay humahantong sa malalim na pagpapala. Si Abram ay pinagpala at pinalakas. Tinanggap ng mga alagad ang pangako ng Bagong Tipan sa Eukaristiya, na nag-aalok ng espirituwal na buhay. Ang maraming tao ay pisikal na nabusog sa pamamagitan ng isang himala ng kasaganaan na nagmula sa kakaunting simula.
Anong makukuha natin sa tatlong puntong ito na makikita natin sa tatlong basahin ngayong kapistahan ng Kabanal Banalang katawan at Dugo ng Panginoon?
Ang Kabanalan sa Karaniwang Bagay. Ang palaging paggamit ng mga pangunahing elemento tulad ng tinapay, alak, at isda ay nagpapakita ng isang pangunahing katotohanan ng ating pananampalataya: Ginagamit ng Diyos ang mga karaniwang bagay upang maisakatuparan ang mga di-pangkaraniwan. Ang tinapay ay pangunahing bahagi ng araw-araw na buhay natin, isang simbolo ng paggawa ng tao at simpleng ikabubuhay. Sa pagpili sa mga abang elementong ito, ipinapakita ng Diyos na walang bahagi ng ating karanasan bilang tao ang masyadong ordinaryo o walang halaga para hindi pasukan at baguhin ng Kanyang biyaya.
Bilang mga Kristiyano, ito ay isang panawagan na hanapin ang Diyos sa mga pang-araw-araw na sandali ng ating buhay. Ang ating trabaho, ang ating mga salu-salo sa pamilya, ang ating mga simpleng pag-uusap, at ang ating maliliit na gawa ng paglilingkod ay ang "mga tinapay at isda" na ating iniaalay sa Diyos. Hinihikayat tayong tingnan ang ating pang-araw-araw na buhay hindi bilang hiwalay sa ating espirituwal na buhay, kundi bilang mismong lugar kung saan nahahayag ang biyaya ng Diyos. Kung paanong binabago Niya ang tinapay at alak upang maging Kanyang Katawan at Dugo, kaya rin Niyang kunin ang ating mga abang pagsisikap at paramihin ang epekto nito para sa Kanyang mabubuting layunin. Huwag nating maliitin ang kapangyarihan ng isang maliit na alay na may kalakip na dakilang pag-ibig.
Pamumuhay ng isang Eukaristikong Pamumuhay na puno ng Pasasalamat. Ang kilos ng pagbabasbas at pagpapasalamat ay sentro sa bawat salaysay na ating napakingan. Si Hesus ay "nagpasalamat" (sa Griyego, eucharistēsas) bago hatiin ang tinapay. Ang kilos na ito ang nagbibigay-kahulugan sa buong sakramento—ang Eukaristiya ay, higit sa lahat, isang kilos ng pasasalamat sa Diyos Ama. Ito ay isang pagkilala na lahat ng mayroon tayo ay kaloob mula sa Kanya. Ang pagbabasbas ni Melquisedec at ang pagbabasbas ni Hesus sa mga tinapay ay mga gawaing tulad-pari na kumikilala sa Diyos bilang pinagmumulan ng lahat ng kabutihan. Sa tuwing binibiyak namin ang tinapay na handog sa altar ng Panginoon tuwing Misa ay isang pagkilala ng kaloob na mula sa Diyos Ama. Isa rin itong pag alaala sa pagtubos na ginawa ni Hesus sa ating lahat. Isa rin itong pagpapaalala sa utos ni Hesus sa kanyang mga alagad, na magmahalan at gawin ito sa ala-ala niya.
Bilang mga Kristiyano tinatawagan tayong mamuhay ng isang "Eucharistic" Life—isang buhay na nakasentro sa pasasalamat. Ang postura ni Hesus bago gawin ang pinakadakilang himala ng pagpapakain ay hindi pagsusumamo, kundi pasasalamat. Itinuturo nito sa atin na lumapit sa Diyos na may pusong mapagpasalamat, kahit sa mga sandali ng kakulangan o pagsubok. Ang isang buhay ng pasasalamat ay nagbabago ng ating pananaw mula sa kung ano ang kulang sa atin patungo sa kasaganaan ng mga pagpapala ng Diyos na nasa paligid na natin. Tinatawagan din tayo nito na maging mga instrumento ng pagpapala para sa iba, sa pamamagitan ng pagsasalita ng mga salita ng buhay, pampalakas-loob, at biyaya, at sa gayo'y nakikibahagi sa misyon ni Kristo bilang pari.
Pag-asa sa Lubos na Kasaganaan ng Diyos. Lahat ng tatlong pagbasa ay buong-lakas na nagpapakita na ang kabutihang-loob ng Diyos ay walang hangganan. Kagaya natin, nakita lamang ng mga alagad ang kakapusan, ang kakulangan, ang problema—"Lima lamang tinapay at dalawang isda ang mayroon kami"—ngunit nakita ni Hesus ang isang pagkakataon para sa isang himala. Hindi lamang Niya pinakain ang limang libo kundi ginawa Niya ito nang may labis-labis na kasaganaan, na may natirang labindalawang buslo. Ang Eukaristiya mismo ang sukdulang regalo ng kasaganaan: hindi lamang tinapay para sa isang araw, kundi ang Tinapay ng Buhay para sa kawalang-hanggan. Si Abram ay pinagpala ng Diyos, napasakamay niya ang kanyang mga kaaway, na sumasagisag sa kaloob na tagumpay at katiwasayan.
Bilang mga Kristiyano ito ay isang malalim na aral ng pag-asa at pananampalataya. Madalas tayong humaharap sa mga sitwasyon kung saan ang ating mga yaman—pananalapi man, emosyonal, o espirituwal—ay tila walang pag-asang magkasya. Kulang na kulang sweldo sa bayarin, sa pagkain, sa pambayad sa kuryente, sa tuition ng mga bata, sa pambili ng luho, oops. Tulad ng mga alagad, nakatuon tayo sa ating limang tinapay at dalawang isda. Ngunit inaanyayahan tayo ng mga pagbasang, ng kapistahan ng banal na katawan at dugo ng Panginoon na ilipat ang ating tingin mula sa kakapusan ng ating sariling mga kakayahan patungo sa walang katapusang kasaganaan ng Diyos. Tinatawagan Niya tayong dalhin sa Kanya ang anumang kakarampot na mayroon tayo, na nagtitiwalang hindi lamang Niya ito pupunan kundi magbibigay pa ng higit sa maaari nating hilingin o isipin. Ang buhay Kristiyano ay isang paanyaya na mamuhay sa kalayaan ng pagkaalam na tayo ay inaalagaan ng isang Diyos na may umaapaw at mahimalang kasaganaan, umaapaw, siksik, liglig. Isang Diyos na nagpapakain sa atin upang tayo naman ay maging pagkain para sa isang nagugutom na mundo.
No comments